LEUK KUNSTPROJECT GROEP 3 CNS OOSTVOORNE

Zo half maart op een mooie zonnige maandag was ik uitgenodigd om over mijn leven en werk te komen vertellen op CNS, de Nieuwe Weg in Oostvoorne. de plaats waar ik geboren en getogen ben. 

Kunsttaal voor kleintjes

Praten over kunst is al lastig genoeg met volwassenen, laat staan met een klas vol zes- en zevenjarigen die mij verwachtingsvol aankeken. Ik ben al wel een beetje behept met dat impostersyndroom, dus hier en daar moest ik mezelf wel weer even in mijn arm knijpen. Ik stond hier als kunstenaar in een illuster rijtje. In het kader van het jaarlijkse kunstproject. 
Behandeld was al reeds de kunst van de heren Picasso, Van Goch, ene meneer Mondriaan en iets verder van huis meneer Keith Haring. Daar moest nog een "levende" en "echte" kunstenaar aan toegevoegd worden en die moest dan ook over zijn leven en werk gaan vertellen. Met andere woorden, ik mocht in dat rijtje aanschuiven en ik kan je verzekeren dat dat grote schoenen zijn om te gaan vullen.

We, juf Ingrid en ik hadden al wel besloten dat een gedeelte van het uur besteed zou worden aan het maken van een tekening met de ingredienten zoals in mijn werk voorkomen. Voortkomend uit mijn hondjes-in-auto-thema. Maar het mocht alles zijn. Dieren in voer, vaar en vliegtuigen. Er was al even tijd besteed aan wat voorbeelden van mijn werk en ik had ook 31 kaarten meegenomen als verrassing, maar ook als inspiratie voor de te maken tekeningen. Ik moet natuurlijk ook een beetje reclame maken zo heb ik ze uitgelegd, want als je een carriere als kunstenaar ambieert moet je soms ook wat aan je PR doen. Toen werd ik uiteraard wat glazig aangekeken, maar ik heb zeker uitgelegd dat je slechts kunstenaar kan blijven als mensen je ook iedere keer vragen om wat te maken. Dan kan je er als je geluk hebt je beroep van maken. Simpel gezegd wel eigenlijk.

Op dit verhaal inhakend had een meisje een vraag en dat was dat ze gehoord had van een klasgenootje dat ik al thuis geweest was bij een kind uit haar klas en of ik dan bij iedereen in de klas nu langs zou komen. "Dan kom jij toch ook bij mijn ouders thuis een schilderij maken?" Opeens was ik in hun ogen niet alleen een kunstenaar, maar een soort rondreizende schilderfee, die bij iedereen aanbelt om te vragen of ik geen schilderij voor ze kon maken..

Ik realiseerde me dat kunst voor kinderen een soort magie is: een schilderij is niet een spel van vorm en kleur, maar een deur naar een verhaal. Ze zien geen “techniek,” maar een wereld waarin een hond écht kan autorijden en een kat zonder probleem op een brommer stapt. En dat is misschien ook wel de kern van wat ik doe. Geen moeilijke woorden, geen zwaar concept—maar gewoon de vraag: "Wat als?"

De juweeltjes die deze kinderen maken zijn echt om van te smullen. De puurheid die zij nog hebben. Eigenlijk zonder angst om te falen. Ze tekenen simpelweg gewoon wat ze willen vertellen. En eigenlijk is dit voor velen inmiddels jaloersmakend. Wij volwassenen zijn vrijwel zonder uitzondering dat kind in ons kwijt geraakt. We leggen datgene wat we doen te vaak en te snel langs de lat van wat wij denken dat anderen er wel niet van zouden vinden. En uiteindelijk is dat soort perfectionisme vaak de rem bij ieder gevoel van wat wij zelf zouden willen uiten. Het kind in ons niet. Dus het is af en toe gewoon zaak om het kind in jezelf eens even lekker toe te laten.

Geniet van de mooie werkjes. Hieronder komen er nog een paar. T.z.t. zal ik proberen ze allemaal te plaatsen als dat lukt. 

Realiseer je wel dat de werkjes onderhevig zijn aan auteursrecht en ze mogen zonder nadrukkelijke toestemming van de belanghebbenden niet verder gebruikt worden. Ook zijn de namen van de kinderen met opzet weggelaten in het kader van zorgvuldige privacy.

Nog even over de gekleurde achtergronden. Scholen beschikken over het algemeen over een aardig assortiment gekleurd papier. Omdat het heel moeilijk is om een goed dekkend en strakke achtergrond te krijgen is dit een geweldige oplossing om juist meer nadruk op de tekening zelf te krijgen. Op het verhaal dat ze in de kern willen vertellen.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik dit zelf ook een klein beetje heb "gepikt" van een project over mijn werk in en nu ga ik even opscheppen ... Australie.

Op de foto waar ik zelf opsta zie je er vier aan de rechterkant  van de foto. Stiekem denk ik eraan om van alle projecten een soort overzichtje te maken. Maar ja op deze manier stik ik zelf ook zowat van de projectjes die ik wil uitvoeren. Maar wie weet. Zo fladder ik soms van het ene idee in het andere en het is af en toe maar moeilijk te stoppen. Er valt mee te leven hoor.