EEN DAGJE UITRUIMEN EXPOSITIE GROENE PASSAGE ED VAN DER HOEK

15 Februari 2022

Wakker geworden. Redelijk geslapen. Na een Uurtje of 7 in dromenland zonder noemenswaardige nachtmerries. En dan is daar al een soort Dronken Aap gevoel. Zo is die willekeurige onrust in den kop wel het best te omschrijven. Die Monkey Mind moet volgens de Boeddhisten eerst getemd worden. Je moet volgens ingewijden eerst vrienden met het aapje worden.

Samen met die aap moet ik mijn to-do-lijst invullen. Maar tegelijkertijd staat ook de tv aan. De Olympische Winterspelen LIVE vanuit Peking en ik val middenin een Backside Triple Cork One Hundred and Eighty of iets van die strekking. Holy Cow wat een geweld is dat en ik realiseer me dan dat niet alle leventjes zachtjes voorbij kabbelen. Die kick die het moet geven als je 12 meter hoog in de lucht een backflip aan het maken bent. In een al even surrealistisch decor met een powerplant op de achtergrond. Het contrasteert een beetje met onze eigen nietige voortkabbelende leventjes. Hoewel als ik daar  even bij stil sta gebeurt er toch ook wel het een en ander.

Maar vanochtend vaart mijn adrenalinerush wel bij het maken van een kopje thee, het pellen van een banaantje en het naar binnen werken van twee sneetjes brood. Maar gaandeweg sluipen er dan toch wat onrustig makende gedachten mijn hersenpan binnen . Ik heb geen ruitenwisservloeistof meer in mijn autootje heb en mijn linkerachterband is wat zacht is geworden. En ik moet tanken want ik moet mijn in de Groene Passage geëxposeerde werken op gaan halen.

En zo komt mijn trein zachtjes op gang. Mijn aap en ik hebben deze taak tot project van de dag gebombardeerd. En hoewel in wezen simpel groeit en groeit dat projectje ook behoorlijk in mijn hoofd. Wat heb ik nodig en hoe doe ik dat zo efficiënt mogelijk. Heb ik genoeg  verpakkingsmateriaal, moet mijn zonnebril mee en waar is mijn telefoon ? En o ja waar is die blauwe ruitenwisservloeistof en moet ik dan ook gelijk even naar de olie kijken ? Is die telefoon genoeg opgeladen en waar is mijn oplaadkabeltje voor het geval die bijna leeg is ?

Is de auto genoeg leeg en heb ik dan ook nog de dekens nodig uit de containerschuur ? Daarvoor moet ik langs de zijkant van het huis, maar het paadje is inmiddels door algaanslag zo glad geworden dat ik tot op de hoek van de schuur een volledige korte kür met dubbele rietbergers en een dubbele axel binnenwaarts gehoekt heb doorlopen. Maar gelukkig toch nog keurig geland op de binnenkant. Ik krijg een hoge jurywaardering.

Ready for take off ? Ik zit. Een laatste check. Telefoon, portemonnaie, autosleutels. Yep ! Mondkapje ? Nope ! En ik moet weer naar binnen om zo'n kreng te zoeken. Maar ook dat is inmiddels te scharen onder het principe Luctor et Emergo. Ik worstel en kom boven.

Ed op reis naar de grote stad. And in my old Toyota it's not that far away. Die Toyota Yaris Verso uit 1999, want zo heet het autootje, is een designwondertje en ook wel een kort verhaaltje waard. Van binnen groter dan van buiten leek het wel. Beetje vergelijkbaar met die eerste generatie Twingo's. Ontwerpen mooi van lelijkheid en in een oogwenk om te toveren tot een volledig bestelwagentje. Hoog genoeg om zelfs schilderijen van 1.30 x 1.30 in te vervoeren. Met een zuinig motortje dat niet stuk te krijgen is. En er zit ook nog een cassetterecorder in ! Bij de verhuizing vond ik nog een koffertje TDK bandjes met opschrift MIXTAPE 84 bedoeld om geliefdes te veroveren. Ik baad me in nostalgisch geweld. Op Valentijnsdag wel toepasselijke bedacht ik me in een flits.  

Het draagt er allemaal toe bij dat ik inmiddels wel aan het hechten ben aan dit mobiel, maar het is Tesla, Porsche en BMW rijders niet gegeven om rustig achter een voertuig uit een ander tijdperk te blijven rijden. Ik wil nooit anderen in de weg zitten in hun poging op tijd bij een afspraak aan te komen. Ik doe altijd ontzettend mijn best, maar het lijkt toch niemand op te vallen. Potverdomme wat ben ik een toch een goeie chauffeur. Maar eigen onderzoek heeft onomstotelijk uitgewezen dat gedateerd uitziende voertuigen wel heel vaak als klasseloze bumperklevers worden beschouwd. Moet altijd wel lachen om die sticker : "alweer een bumperklever voor me" . It's the Law of the Land lijkt het wel. Die moet je wel te pas en te onpas passeren. Mijn eigen troostrijke gedachte is dan altijd als ik weer achter deze patserbakken zit omdat zij op hun beurt dan weer achter een vrachtwagen zitten dat ik dan denk dat zij maar hele kleine laadruimtes hebben. Of nog erger. Toegegeven, dat is een beetje zielige gedachte, maar het werkt wel. En keurig netjes beland ik op mijn plaats van bestemming. En helemaal zonder navigatie.

Ja dat gedoe in het verkeer is een wereld op zichzelf. En het ophalen van de werken is eigenlijk ook wel een piece of cake. Alles staat netjes klaar en vrij vlot staan alle werken in het autootje. Redelijk gestut.

Omwille van de efficiëntie doe ik er nog een projectje bij. Ik moet in ieder geval een 80x80 cm doek hebben en nog wat verf waar ik bijna doorheen ben. Ik ga voor de betere pigmenten, maar die zijn ook wel schreeuwend duur. Het doek trouwens ook wel en ik schaf me een verse papiersnijder aan. Eentje die iets kleiner en praktischer is voor het snijden van mijn kaarten voor op de kunstplankjes. Ook nog een nestje zwarte Posca-stiften. Voor de lijntjes waarbinnen ik moet kleuren.

Autootje is nu wel aardig vol en ga monter op weg naar de Benzine-Juwelier. Het autootje wordt daardoor ook wat zwaarder. En het blijkt nodig want de terugweg gaat gepaard met hevige turbulentie. Het stuur moet goed vastgehouden worden en ik zet ook nog even mijn tanden erin als een grote vrachtwagen me met 120 door de Botlektunnel aan de rechterkant passeert. Maar goed. Op naar Zee. Oostvoorne aan Zee in dit geval. Langs een stuk weg richting de Blankenburgtunnel waar het me opvalt dat er nooit ook maar iemand bang is om hier een boete te krijgen voor te hard rijden. Alleen tuttige deugmensen houden zich daar aan de snelheid. Ik heb gelukkig ook nog nooit een vermanende brief van het Justitieel Incassobureau gekregen voor een te hoge snelheid op dat stuk. Als je je daar aan de snelheid houdt ben je echt een gevaar op de weg.

Anyway. Ik voel dat ik een beetje af begin te wijken van de boodschappen van dit stuk proza.  

Het voelt allemaal wel als een hele lange aanloop, maar als het me gelukt is om je de aandacht te laten behouden dan ben ik een blij mens. Ik wil eigenlijk met dit nijdige getyp aangeven dat Store5 weer bevoorraad is met heel veel mooie prints op aluminium. Voornamelijk op 50x50 cm. Hele mooie maat. Ook voor meerluikjes.

Maar ik heb ook weer originele schilderijen terug van de expo. Daar moet ik ook nog een aparte afdeling voor maken in mijn webtoko, maar dat is weer een ander projectje.De dag was al bijna weer om toen ik al die spullen weer netjes op hun plek had.

Wat ik 's avonds gegeten heb zeg ik gewoon niet. Dat doen andere weblogs vast wel weer.

Hieronder een afbeelding van onder andere een aantal 50x50 cm dibonds. Die lenen zich goed om leuke kleurrijke blokjes mee te maken.